To High Line είναι υπερυψωμένο πάρκο, χτισμένο πάνω σε αχρησιμοποίητη σιδηροδρομική γραμμή στη δυτική πλευρά του Μανχάταν στη Νέα Υόρκη, στη συνοικία Τσέλσι.
Το πάρκο εκτείνεται σε μήκος 2,33 χλμ., ενσωματώνοντας τις παλιές ράγες της εγκαταλελειμμένης σιδηροδρομικής γραμμής σε ζώνες φύτευσης, που περιλαμβάνουν βλάστηση από φυτά ανεπτυγμένα στους μη χρησιμοποιούμενους διαδρόμους, καθιστικούς χώρους για ξεκούραση, παιδική χαρά, χώρους ηλιοθεραπείας με θέα στον ποταμό Χάντσον. Φιλοξενεί προσωρινές εκθέσεις τέχνης και η αειφορική πολιτική που εφαρμόζεται, δίνει τη δυνατότητα στους επισκέπτες να συμμετέχουν σε προγράμματα γυμναστικής, κηπουρικής ή οικογενειακές δραστηριότητες.
Το ξύλο που χρησιμοποιήθηκε για τα παγκάκια προέρχεται από διαχειριζόμενο δάσος, πιστοποιημένο από τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό FSC (Forest Stewardship Council). Σε όλο το μήκος του πάρκου έχουν τοποθετηθεί έργα τέχνης, που διαχωρίζονται σε μικρές θεματικές ενότητες.
Το 1847 η πόλη της Νέας Υόρκης προχώρησε στην κατασκευή σιδηροδρομικής γραμμής κατά μήκος της δέκατης και ενδέκατης λεωφορόρου στη δυτική πλευρά του Μανχάταν, για τη μεταφορά άνθρακα, γαλακτοκομικών και κρεάτων. Το 1920 ο σιδηρόδρομος προσέλαβε ιππείς για να προστατεύσουν τους πεζούς, κουνώντας κόκκινες σημαίες. Ωστόσο, η δέκατη λεωφόρος έγινε γνωστή ως «λεωφόρος του θανάτου», λόγω των πολλών θανάτων, εξαιτίας των επικίνδυνων συνθηκών για τους πεζούς.
Το 1924 ξεκίνησε το έργο «West Side Improvement», το οποίο αποφάσισε την κατάργηση των διαβάσεων σε επίπεδο δρόμου και τη δημιουργία μια υπερυψωμένης σιδηροδρομικής γραμμής. Τελικά το 1933 το πρώτο τρένο τέθηκε σε τροχιά στην High Line, η οποία μετονομάστηκε σε «West Side Elevated Line» και συνδέθηκε απευθείας με εργοστάσια και αποθήκες, δίνοντας τη δυνατότητα στα τρένα να φορτώνουν και να εκφορτώνουν μέσα σε κτήρια, μεταφέροντας εκατομμύρια τόνους κρέατος, γαλακτοκομικών προϊόντων και άλλα εμπορεύματα. Η οδογέφυρα εγκαταλείφθηκεε το 1960, λόγω μείωσης των δρομολογίων που προερχόταν από την ανάπτυξη των χερσαίων μεταφορών με φορτηγά και ένα τμήμα της κατεδαφίστηκε .
Το 1983, ένας κάτοικος της Τσέλσι, ο Πίτερ Όμπλετζ (Peter Obletz), ακτιβιστής και ενθουσιώδης φίλος των σιδηροδρόμων, ίδρυσε το Ίδρυμα Ανάπτυξης Σιδηροδρομικής Γραμμής West Side, επιδιώκοντας να διατηρήσει τη δομή. Το 1999 οι Τζόσουα Ντέιβιντ και Ρόμπερτ Χάμοντ ίδρυσαν έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό (Friends of the High Line) για να υποστηρίξουν τη διατήρηση του και να επαναλειτουργήσει ως δημόσιος χώρος. Ο οργανισμός ήταν αρχικά μια μικρή κοινοτική ομάδα, που συσπειρώθηκε ενάντια σε αυτούς που επιθυμούσαν την κατεδάφιση της δομής.
Το 2000 ο φωτογράφος Τζόελ Στέρνφελντ (Joel Sternfeld) φωτογράφισε επί ένα χρόνο την εγκαταλειμμένη σιδηροδρομική γραμμή, προσπαθώντας να αναδείξει την ομορφιά του τοπίου, όπως είχε διαμορφωθεί από τη χλωρίδα και την πανίδα που είχε αρχίσει να αναπτύσσεται ανάμεσα στις ράγες της γραμμής. Οι φωτογραφίες του παρουσιάζονταν σε κάθε περίπτωση που γινόταν δημόσια συζήτηση για τη διάσωση της δομής.
Το 2003 ο οργανισμός «Friends of the High Line» χρηματοδότησε «διαγωνισμό ιδεών», προσελκύοντας πάνω από 720 συμμετέχοντες από 38 χώρες για τρόπους με τους οποίους μπορούσε η παλιά σιδηροδρομική γραμμή να χρησιμοποιηθεί ως πάρκο. Τελικά το 2004, με την υποστήριξη του τότε δημάρχου εγκρίθηκε η χρήση του High Line ως δημόσιο πάρκο και τέσσερα χρόνια μετά το τον Ιούνιο του 2009, το πρώτο τμήμα του άνοιξε για το κοινό.
