Το στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς (γερμ. Konzentrationslager Auschwitz-Birkenau) ήταν ένα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ναζιστικής Γερμανίας. Τα ερείπια του στρατοπέδου βρίσκονται περίπου 60 km δυτικά της Κρακοβίας, κοντά στην κωμόπολη Όσβιετσιμ (γερμ. Auschwitz). Από το 1979 ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Λόγω της τοποθεσίας κοντά στη βιομηχανική περιοχή της Σιλεσίας, ο Χάινριχ Χίμλερ διέταξε τον Ιούνιο του 1940 να χτιστεί στο Άουσβιτς το μεγαλύτερο συγκρότημα στρατοπέδων της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Η συνολική του έκταση ανερχόταν στα 40 km². Αποτελούνταν από τρία κύρια και 39 δευτερεύοντα στρατόπεδα. Τα τρία κύρια στρατόπεδα ήταν:
Συνολικά εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς περισσότεροι από 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι, από τους οποίους τουλάχιστον 1,1 εκατομμύρια εξοντώθηκαν. Περίπου 900.000 πέθαναν μετά την επιλογή που έγινε άμεσα κατά την άφιξή τους. Άλλοι 200.000 άνθρωποι πέθαναν από ασθένειες, υποσιτισμό, βαρύτατη κακοποίηση, συνέπειες ιατρικών πειραμάτων ή δολοφονήθηκαν. Οι συνηθέστεροι τρόποι εκτέλεσης ήταν: Δηλητηρίαση με το αέριο Κυκλώνας Β σε ειδικούς θαλάμους (θάλαμοι αερίων), πυρά πυροβόλου όπλου, θανατηφόρα ένεση, απαγχονισμός, θάνατος από ασιτία.
Ως μεγαλύτερο στρατόπεδο εξόντωσης του Τρίτου Ράιχ, το Άουσβιτς έγινε σύμβολο για τις μαζικές δολοφονίες των εθνικοσοσιαλιστών και του Ολοκαυτώματος, θύματα του οποίου υπήρξαν περίπου 6 εκατομμύρια άνθρωποι. Αρνητές του ολοκαυτώματος προσπαθούν να εξαπατήσουν τους αναγνώστες τους επισημαίνοντας την εκδοχή των τεσσάρων εκατομμυρίων, που εμφανιζόταν παλαιότερα κυρίως σε ανατολικοευρωπαίους ιστορικούς, και, υπονοώντας ότι οι αριθμοί, αφού αλλάζουν συνεχώς, είναι προϊόν προπαγάνδας.
Το Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου είναι το στρατόπεδο εξόντωσης, το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν με το όνομα "Άουσβιτς". Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι κρατήθηκαν φυλακισμένοι εδώ σε άθλιες συνθήκες και περισσότεροι από 1,1 (έως 1,5 περίπου) εκατομμύρια δολοφονήθηκαν.
Στις 26 Σεπτεμβρίου 1941 ο διοικητής του Άουσβιτς Ι Ρούντολφ Ες (Rudolf Höß), ο οποίος συχνά ταυτίζεται λαθεμένα με τον πολιτικό Ρούντολφ Ες (Rudolf Heß), δέχτηκε τη διαταγή να χτίσει στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας για 100.000 σοβιετικούς αιχμάλωτους στην περιοχή του Άουσβιτς. Το κατοπινό στρατόπεδο εξόντωσης Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου, δημιουργήθηκε κοντά στο πολωνικό χωριό Μπρζεζίνκα (γερμ. Birkenau), σε απόσταση 1.200 μέτρων από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς Ι. Κατά την οικοδόμηση του Άουσβιτς ΙΙ οι ναζιστές ανάγκασαν τους κατοίκους της Μπρζεζίνκα να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, ενώ οι αιχμάλωτοι του Άουσβιτς Ι τα γκρέμισαν για να χρησιμοποιήσουν τα οικοδομικά υλικά στο νέο στρατόπεδο.
Το Άουσβιτς ΙΙ είχε διαστάσεις 2 επί 2,5 χμ και ήταν διαιρεμένο σε διάφορα τμήματα, τα οποία επίσης χωρίζονταν σε τομείς. Οι τομείς αυτοί, όπως και ολόκληρο το στρατόπεδο, περιφράχτηκαν με ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα.
Ενώ αρχικά προοριζόταν να γίνει στρατόπεδο εργασίας για αιχμαλώτους πολέμου και φυλακισμένους των SS, το Άουσβιτς ΙΙ άλλαξε λειτουργία μετά από λίγους μόνο μήνες. Την άνοιξη του 1942 δολοφονήθηκαν σοβιετικοί πολιτικοί κομισάριοι (στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος αποσπασμένα στον Κόκκινο Στρατό), όπως και ανίκανοι για εργασία φυλακισμένοι με το αέριο Κυκλώνας Β. Οι μητέρες και τα παιδιά τους, που κατά την κρίση των γιατρών του στρατοπέδου δεν μπορούσαν να εργαστούν, δολοφονούνταν επίσης με αέριο αμέσως μετά την άφιξή τους στο στρατόπεδο. Από τον Απρίλιο ή τον Ιούλιο του 1942 και μετά (ο ακριβής χρόνος συζητείται) η πλειονότητα των Εβραίων που έφταναν στο στρατόπεδο θανατώνονταν αμέσως. Η ικανότητά τους για εργασία δεν είχε πλέον ιδιαίτερη σημασία, αφού το Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου είχε μετατραπεί από στρατόπεδο εργασίας σε στρατόπεδο εξόντωσης.
Τα περισσότερα θύματα έφθαναν με τραίνο, συχνά μετά από πολυήμερα ταξίδια σε βαγόνια μεταφοράς ζώων. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια καταγεγραμμένο ταξίδι αφορούσε τη μεταφορά αιχμαλώτων από τη Ρόδο και είχε συνολική διάρκεια 17 ημερών. Αφού έφταναν στον σταθμό της πόλης Άουσβιτς, στρατιώτες των SS τους οδηγούσαν στο στρατόπεδο. Το 1944 τοποθετήθηκαν ράγες που οδηγούσαν κατευθείαν στο εσωτερικό του στρατοπέδου (βλ. φωτογραφία). Συχνά οι εκτοπισμένοι μεταφέρονταν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων, ενώ άλλες φορές γινόταν προηγουμένως διαλογή από του γιατρούς του στρατοπέδου, βάσει της οποίας χωρίζονταν οι αδύναμοι, γέροι και ασθενείς από τους ικανούς για εργασία. Συνήθως ο περιβόητος Δρ. Γιόζεφ Μένγκελε (Dr. Josef Mengele) ήταν ο υπεύθυνος στις διαλογές αυτές.
Οι κρατούμενοι που επιβίωναν της διαλογής εργάζονταν έπειτα στις βιομηχανικές εγκαταστάσεις που συνόρευαν με το στρατόπεδο ή σε παραρτήματα του Στρατοπέδου. Χρησιμοποιούνταν κυρίως για την παραγωγή συνθετικής βενζίνης ή συνθετικού ελαστικού (αποκαλούμενου Buna) για την εταιρεία IG Farben. Άλλες γερμανικές εταιρίες, όπως η Krupp, διατηρούσαν επίσης βιομηχανικές εγκαταστάσεις κοντά στο στρατόπεδο. Ο τρόπος αυτός της καταναγκαστικής εργασίας αποτελούσε για τα SS μια καλή ευκαιρία να αποκομίσει κέρδη σε βάρος των φυλακισμένων. Παράλληλα, στρατιώτες της SS, αλλά και υπάλληλοι των γερμανικών επιχειρήσεων, κακομεταχειρίζονταν αυθαίρετα τους εργαζόμενους, πολλοί από τους οποίους τελικά πέθαιναν εξαντλημένοι από την εργασία.
Ένα μέρος του στρατοπέδου ήταν ξεχωριστό στρατόπεδο γυναικών. Σε άλλο μέρος (με την ονομασία "Kanada") γινόταν η ταξινόμηση και συλλογή της περιουσίας των δολοφονημένων φυλακισμένων, για να παραδοθεί κατόπιν στην γερμανική κυβέρνηση. Πολλοί γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες της SS, ωστόσο, έκλεβαν και κατακρατούσαν αντικείμενα από την αποθήκη.
Στο Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου υπήρχαν σε έξι κτίρια - θάλαμοι αερίων, οι οποίοι δεν λειτουργούσαν όλοι συγχρόνως. Μέχρι το καλοκαίρι του 1943 χτίστηκαν και ενεργοποιήθηκαν τέσσερα κρεματόρια, τα οποία διέθεταν θαλάμους αερίων έκτασης 100 τ.μ. και άνω. Τέσσερις εταιρίες είχαν αναλάβει την οικοδόμηση των κρεματορίων. Οι αποτεφρωτήρες σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν από την εταιρία J. A. Topf und Söhne, η οποία φρόντιζε και την συντήρησή τους.
Μετά την εισβολή της Βέρμαχτ στην Ουγγαρία τον Μάρτιο 1944 εκτοπίστηκαν μεταξύ Μάιου και Ιουλίου του ίδιου έτους 440.000 Ούγγροι Εβραίοι στο Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου. Οι ικανοί για εργασία μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, ενώ περίπου 250.000 δολοφονήθηκαν. Παρόλο που τα κρεματόρια δούλευαν αδιάκοπα, ήταν αδύνατο να αποτεφρωθούν τόσα πτώματα σε σύντομο χρόνο. Για τον λόγο αυτό, τα πτώματα των θυμάτων καίγονταν και σε ανοιχτό χώρο.
Στις 7 Οκτωβρίου 1944 οι κρατούμενοι του Ειδικού Αποσπάσματος (Sonderkommando, Εβραίοι κρατούμενοι που δούλευαν τα κρεματόρια και κρατούνταν χωρισμένοι από τους υπόλοιπους) επαναστάτησαν. Γυναίκες κρατούμενες κατάφεραν να μεταφέρουν κρυφά εκρηκτική ύλη από τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις στο στρατόπεδο, με την οποία ανατίναξαν ένα μέρος του Κρεματορίου 4. Στη συνέχεια οι φυλακισμένοι επιχείρησαν μαζική διαφυγή, αλλά οι 250 δραπέτες τελικά συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν.
Οι Σύμμαχοι που πολεμούσαν κατά της Γερμανίας απέκτησαν στις 31 Μαΐου 1944 λεπτομερείς αεροφωτογραφίες όλων των στρατοπέδων του Άουσβιτς. Το 2003 η Royal Air Force δημοσίευσε για πρώτη φορά αεροφωτογραφίες, όπου φαίνονται ακόμη και οι φωτιές των σωρών πτωμάτων, που καίγονταν σε ανοικτό χώρο αφού τα κρεματόρια δεν διέθεταν την απαιτούμενη χωρητικότητα για τους χιλιάδες νεκρούς. Εκτός αυτού, δυο κρατούμενοι που είχαν καταφέρει να δραπετεύσουν (Ρούντολφ Βρμπα και Άλφρεντ Βέτσλερ) σχεδίασαν λεπτομερείς χάρτες με ακριβείς πληροφορίες για το Άουσβιτς, τα οποία παρέδωσαν στους Συμμάχους το καλοκαίρι του 1944, ενώ ο Βίτολντ Πιλέτσκι (Witold Pilecki), ο οποίος ως μοναδικός άνθρωπος φυλακίστηκε εθελοντικά στο Άουσβιτς, τους έστελνε τακτικά κρυφές αναφορές από το εσωτερικό του στρατοπέδου. Αμερικανικά βομβαρδιστικά προκάλεσαν στις 13 Σεπτεμβρίου 1944 φοβερές ζημιές στις κοντινές βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Η ερώτηση, εάν οι συμμαχικές αεροπορικές δυνάμεις θα έπρεπε να είχαν βομβαρδίσει το στρατόπεδο ή έστω τις ράγες που οδηγούσαν εκεί, συζητείται αμφιλεγόμενα μέχρι σήμερα.
Συνολικά περίπου 700 φυλακισμένοι προσπάθησαν να δραπετεύσουν από το Άουσβιτς και περίπου 300 τα κατάφεραν. Όσοι δραπέτες συλλαμβάνονταν από την SS αφήνονταν, συνήθως, να πεθάνουν από την πείνα. Άλλες φορές τιμωρούνταν συγγενείς ή και άλλοι, επιλεγμένοι στην τύχη, κρατούμενοι στη θέση τους.
Εν μέρει τα κρεματόρια και οι θάλαμοι αερίων γκρεμίστηκαν ήδη τον Νοέμβριο του 1944. Οι αποτεφρωτήρες αποσυναρμολογήθηκαν και, βάσει νεότερων μελετών, προορίζονταν να εγκατασταθούν στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν-Γκούζεν, το οποίο οι εθνικοσοσιαλιστές τότε ακόμη πίστευαν ότι δεν θα πέσει στα χέρια των Συμμάχων. Το τελευταίο κρεματόριο του Άουσβιτς το ανατίναξαν λίγο πριν από την απελευθέρωση του στρατοπέδου, τον Ιανουάριο του 1945, για να κρύψουν τα ίχνη των πράξεων τους από τους Σοβιετικούς.
Μεταξύ της 17 και 23 Ιανουαρίου το στρατόπεδο εκκενώθηκε και περίπου 60.000 κρατούμενοι οδηγήθηκαν σε πορείες θανάτου προς τη δύση. Στα στρατόπεδα του Άουσβιτς παρέμειναν συνολικά κοντά στους 7.500 φυλακισμένους, οι οποίοι λόγω ασθένειας και αδυναμίας ήταν αδύνατο να ακολουθήσουν την πορεία. Περισσότεροι από 300 τουφεκίστηκαν άμεσα, ενώ η προγραμματισμένη εξόντωση των υπόλοιπων αποτράπηκε μονάχα λόγω της ταχείας προέλασης του ερυθρού στρατού στην ανατολή.
Ως πρώτο των κυρίων στρατοπέδων απελευθερώθηκε το Άουσβιτς Ι Μόνοβιτς το μεσημέρι της 27 Ιανουαρίου 1945, από την 60ή Στρατιά, επικεφαλής της οποίας ήταν ο συνταγματάρχης Πάβελ Κουρότσκιν. Στις επόμενες μέρες πέθαναν περίπου 200 από τους επιζώντες του Άουσβιτς από τις συνέπειες της κακομεταχείρισής τους από τους εθνικοσοσιαλιστές, παρόλο που υπήρξε ιατρική βοήθεια από πλευράς των Συμμάχων.
Στην επίσημη ιστοσελίδα του Μουσείου του Στρατοπέδου [1] καταγράφονται το πλήθος και οι κατηγορίες των εξής καταγεγραμμένων θυμάτων αυτού του στρατοπέδου, με τα αντίστοιχα διακριτικά σήματα με τα οποία τους χαρακτήριζαν οι Ναζιστές:
Ο Franciszek Piper αναφέρεται στη μελέτη του Die Zahl der Opfer von Auschwitz (ελλ. Ο αριθμός των θυμάτων του Άουσβιτς) βάσει έρευνας και πηγών που συγκεντρώθηκαν στο διάστημα 1945-1990 σε 1.100.000 νεκρούς στο στρατόπεδο εξόντωσης Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου.
Ο Jean-Claude Pressac αναφέρεται στο βιβλίο του Les Crématoires d' Auschwitz (ελλ. Τα κρεματόρια του Άουσβιτς) στην δολοφονία μέχρι και 711.000 ανθρώπων. Συνυπολογίζει εδώ τους 470.000-550.000 Εβραίους, οι οποίοι εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς, όπου χάθηκαν τα ίχνη τους, 126.000 κρατούμενους οι οποίοι υπάρχουν καταγεγραμμένοι στα αρχεία, 15.000 σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου όπως και 20.000 νεκρούς διάφορων μειονοτήτων (όπως π.χ. "Τσιγγάνοι"). Ο Pressac τονίζει ότι οι αριθμοί αυτοί βασίζονται στην σύγχρονη έρευνα (1995) και ίσως θα πρέπει, βάσει κατοπινής έρευνας, να διορθωθούν. Πράγματι, ο αριθμός των Ούγγρων Εβραίων που εκτοπίστηκαν το 1944 ήταν μεγαλύτερος από ότι ανέφερε ο Pressac και στο μεταξύ έχει διορθωθεί.
Τα στρατόπεδα του Άουσβιτς βρίσκονταν, όπως όλα τα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης των εθνικοσοσιαλιστών, υπό τη διεύθυνση των SS του Χάινριχ Χίμλερ. Η μαζική δολοφονία οργανώθηκε κυρίως από τον Άντολφ Άιχμαν. Το διοικητικό κέντρο του συγκροτήματος Άουσβιτς βρισκόταν στο αρχικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς Ι. Από το 1943 το στρατόπεδο εξόντωσης Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου απέκτησε μεγαλύτερη ανεξαρτησία και ξεχωριστούς διοικητές.
Ο Ρούντολφ Ες απαγχονίστηκε το 1947 μπροστά στην είσοδο του κρεματορίου του Άουσβιτς Ι. Ο Χαρτγιενστάιν καταδικάστηκε σε θάνατο. Πέθανε το 1954 φυλακισμένος στο Παρίσι. Ο Κράμερ εκτελέστηκε το 1945 στο Χάμελν. Ο Μπαιρ πέθανε σε φυλακή της Φρανκφούρτης το 1963, λίγο πριν από την έναρξη της δίκης του.
Στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς | |
---|---|
Επίσημο όνομα στον κατάλογο μνημείων Π.Κ. | |
Χώρα μέλος | Πολωνία |
Τύπος | Πολιτιστικό |
Κριτήρια | vi |
Ταυτότητα | 31 |
Περιοχή | Ευρώπη και Βόρεια Αμερική |
Ιστορικό εγγραφής | |
Εγγραφή | 1979 (3η συνεδρίαση) |
Οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις για παραγωγή συνθετικού ελαστικού (Buna-Werke) έγιναν ιδιοκτησία του πολωνικού κράτους και σημείωσαν την αρχή χημικής βιομηχανίας της περιοχής. Τα κοντινά στρατόπεδα συγκεντρώσεως εγκαταλείφθηκαν, μέχρι που η πολωνική κυβέρνηση αποφάσισε να ανοικοδομήσει το Άουσβιτς Ι και να το μετατρέψει σε μουσείο. Επίσης και το Άουσβιτς ΙΙ, με τους ανατιναγμένους θαλάμους αερίων υπάρχει μέχρι και σήμερα. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς ανήκει σήμερα στις Τοποθεσίες Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Το 1947 οι Πολωνοί προέβησαν στη Δίκη του Άουσβιτς στο Ανώτατο Εθνικό Δικαστήριο της Πολωνίας (Supreme National Tribunal) στην Κρακοβία.
Η νομική επεξεργασία από πλευράς της Γερμανίας πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της Δίκης του Άουσβιτς την δεκαετία του 1960. Κατηγορήθηκαν μονάχα 800 από τους 8.000 ανθρώπους που υπηρέτησαν στο Άουσβιτς, και από αυτούς μόνον 40 βρέθηκαν τελικά υπόλογοι ενώπιον γερμανικών δικαστηρίων. Η δίκη αυτή άρχισε το 1963 στη Φρανκφούρτη και ολοκληρώθηκε το 1965.
Από το 1988 πραγματοποιείται κάθε χρόνο στη μνήμη του Ολοκαυτώματος η "Πορεία των ζωντανών".
Το 1996 καθιερώθηκε στη Γερμανία επίσημα η 27 Ιανουαρίου, ημέρα απελευθέρωσης του Άουσβιτς, ως ημέρα μνήμης των Εβραίων θυμάτων του εθνικοσοσιαλισμού.