Ο Ναός Σαολίν (κινέζικα: 少林寺; Πινγίν: Shàolín Sì) είναι πιθανότατα ένας από τους διασημότερους βουδιστικούς ναούς στον κόσμο, όχι μόνο λόγω των 1500 χρόνων ιστορίας του και τους Μαχητές Μοναχούς (Πινγίν: Wǔsēng; κινέζικα: 武僧), αλλά κι επειδή είναι το λίκνο της Κινεζικής Διδασκαλίας Τσαν (Πινγίν: chán; κινέζικα: 禅], κληροδότημα του Πατριάρχη Μπόντι Ντάρμα (Πινγίν: Pútídámó; κινέζικα: 菩提達摩), των Πολεμικών Τεχνών (Πινγίν: wǔ; κινέζικα: 武], που είναι γνωστές σαν Σαολίν Κουνγκ Φου (Πινγίν: Shàolín Gōng Fu; κινέζικα: 少林功夫) και τα Ιατρικά Μυστικά (Πινγίν: Yī; κινέζικα: 医), τα αποκαλούμενα «Οι 3 Θησαυροί του Σαολίν» (Πινγίν: Shàolín Sānbǎo; κινέζικα: 少林三宝). Το αρχαίο Μοναστήρι είναι τοποθετημένο στα όμορφα βουνά Σονγκ, 8 μίλια μακριά από τη πόλη της Ντενγκ φενγκ και περίπου 50 μίλια νοτιοδυτικά της πόλης του Τζενγκ Τζόου, πρωτεύουσας της επαρχίας Χονάν (Πινγίν: Hénán Shěng; κινέζικα: 河南省).
Σύμφωνα με το εγχειρίδιο «συνεχείς βιογραφίες των διαπρεπών μοναχών» (Πινγίν: Xù gāosēng zhuàn; κινέζικα: 续高僧传) που γράφτηκε το 645Κ.Ε. από τον Μοναχό Ντάο Σουάν (Πινγίν: Dàoxuān; κινέζικα: 道宣 | 596 ～ 667 Κ.Ε.), ένας διάσημος Ινδός μοναχός ήρθε στo Πινγτσένγκ (Πινγίν: Píngchéng; κινέζικα: 平城) την Πρωτεύουσα της Βόρειας Δυναστείας Ουέϊ (Πινγίν: Běi Wèi Cháo; κινέζικα: 北魏朝 | 386 ～ 535 Κ.Ε.), τον 5ο αιώνα, διασχίζοντας το τεράστιο εμπόδιο της σειράς των βουνών των Ιμαλαΐων (Πινγίν: Xǐmǎlāyǎ Shān; κινέζικα: 喜马拉雅山), διδάσκοντας το βουδικό δόγμα του μικρού οχήματος (Πινγίν: xiǎoshèng; κινέζικα: 小乘). Ο Ινδός μοναχός ονομαζόταν Φο Τουό (Πινγίν: Fótuó; κινέζικα: 佛陀), που σημαίνει «Βουδικό Κεφάλι».
Ο λόγιος ιστορικός, Ουέϊ Σου (Πινγίν: Wèishōu; κινέζικα: 魏收 | 506 ～ 572 Κ.Ε.) στο βιβλίο του «Το βιβλίο της Περιόδου Ουέϊ» (Πινγίν: Wèishū; κινέζικα: 魏書) που γράφτηκε το 554 Κ.Ε. αναφέρει πως το όνομα του Ινδού Δάσκαλου, ήταν Μπα Τουό (Πινγίν: Bátuó; κινέζικα: 跋陀).
Σύμφωνα με τα αρχεία της πόλης Ντενγκ Φενγκ (Πινγίν: Dēngfēng; κινέζικα: xiànzhì 登封县志) ο Μπα Τουό έφτασε στη Κίνα το 464 Κ.Ε. και δίδαξε το Βουδικό δόγμα του Μικρού Οχήματος (Πινγίν: Xiǎoshèng; κινέζικα: 小乘) για 30 χρόνια, πριν επιτύχει τη Νιρβάνα (Πινγίν: nièpán; κινέζικα: 涅槃) το 494 Κ.Ε.
Ο αφοσιωμένος στη βουδική διδασκαλία αυτοκράτορας Σιάο Ουέν Ντι (Πινγίν: xiàowéndì; κινέζικα: 孝文帝 | 467 ～ 499 Κ.Ε.), το 494 μετέφερε τη πρωτεύουσα της Βόρειας Δυναστείας Ουέϊ (Πινγίν: Běi Wèi Cháo; κινέζικα: 北魏朝 | 386 ～ 535 Κ.Ε.) από το Πινγτσένγκ (Πινγίν: Píngchéng; κινέζικα: 平城) το σημερινό Ντα Τονγκ του Σαάν Σι (Πινγίν: Dàtóng, Shānxī; κινέζικα: 大同, 山西) στη Λούο Γιανγκ (Πινγίν: Luòyáng; κινέζικα: 洛阳).
Ένα χρόνο μετά, το 495 Κ.Ε. θέσπισε ένα διάταγμα με το οποίο ίδρυσε ένα ναό για να τιμήσει τη διδασκαλία του μεγάλου βουδιστή μοναχού στο μέρος που πέρασε τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, στη βόρεια πλευρά του βουνού Σαοσί της οροσειράς Σονγκ, βορειοδυτικά της πόλης Ντενγκ Φενγκ, στην επαρχία Χονάν.
Ο Γιανγκ Σουάν Τζι (Πινγίν: yángxuànzhī; κινέζικα: 楊衒之) στο «Αρχείο των Βουδιστικών Μοναστηριών της Λούο Γιανγκ» (Πινγίν: Luòyángqiélánjì; κινέζικα: 洛陽伽藍記 | 547 Κ.Ε.)", και ο Λι Σιαν (Πινγίν: lǐxián; κινέζικα: 李賢 | 1408 ～ 1466 Κ.Ε.), στο «Ενοποιημένο αρχείο της Δυναστείας Μινγκ» (Πινγίν: míngyītǒngzhì; κινέζικα: 明一統志 | 1461 Κ.Ε.), συμφωνεί με την τοποθεσία και την ίδρυση του Μοναστηριού Σαολίν, απόλυτα με την αναφορά του Ντάο Σουάν.
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο μοναδικό «Ντατσίνγκ γιτόνγκ τζι» (Πινγίν: Dàqìngyītǒngzhì; κινέζικα: 大清一統志) που γράφτηκε από τον Αυτοκράτορα Τζία Τσινγκ (Πινγίν: Jiāqìng ; κινέζικα: 嘉慶 | 1760 ～ 1820 Κ.Ε.) και τυπώθηκε το 1842 Κ.Ε., το Μοναστήρι του Νεαρού Δάσους που βρίσκεται στην επαρχία Χενάν χτίστηκε το 20ο έτος της εποχής Τάϊ Χο (Πινγίν: Běiwèitài hé shíjiǔnián; κινέζικα: 北魏太和十九年 495 Κ.Ε.), γνωστής σαν «Η εποχή της Υπέρτατης Αρμονίας» της Βόρειας Δυναστείας Ουέϊ (Πινγίν: Běi Wèi Cháo; κινέζικα: 北魏朝 | 386 ～ 535 Κ.Ε.).
Το νέο μοναστήρι πήρε την ονομασία Σάο (Πινγίν: Shào; κινέζικα: 少) Λιν (Πινγίν: lín; κινέζικα: 林] που σημαίνει Νεαρό Δάσος.
O λόγιος Τζινγκ Ρι Τζεν (Πινγίν: Jĭngrìzhēn; κινέζικα: 景日昣) στις αρχές της δυναστείας των Τσινγκ (Πινγίν: Qīng Cháo; κινέζικα: 清朝/ 1644 ～ 1911 Κ.Ε.) το ανέλυσε στο βιβλίο του σχετικά με το Βουνό Σονγκ (Πινγίν: shuō Sōng; κινέζικα: 说嵩):
«Σαολίν, Δάσος των νεαρών δέντρων. (Πινγίν: Shàolínzhĕ, shăoshìzhīlínyĕ; κινέζικα: 少林者，少室之林也)».
