Το Πίκο Ντουάρτε (Pico Duarte, δηλαδή «Κορυφή Ντουάρτε») είναι το υψηλότερο βουνό και κορυφή στη Δομινικανή Δημοκρατία, το υψηλότερο στη νήσο Ισπανιόλα και σε όλα τα νησιά της Καραϊβικής, με υψόμετρο 3.098 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Μόλις 15 νησιά της Γης έχουν υψηλότερο σημείο και από αυτά μόνο η Γροιλανδία και η Τενερίφη βρίσκονται στον Ατλαντικό.
Το Πίκο Ντουάρτε Βρίσκεται στην Κεντρική Οροσειρά, τη μεγαλύτερη της Δομινικανής Δημοκρατίας, που εκτείνεται από τις πεδιάδες ανάμεσα στο Σαν Κριστόμπαλ και στο Μπανί μέχρι τη βορειοδυτική χερσόνησο της Αϊτής, όπου αποκαλείται Μασίφ ντυ Νορ. Τα μεγαλύτερα υψόμετρα της οροσειράς μετά το Πίκο Ντουάρτε βρίσκονται στον ορεινό όγκο της Βάλε Νουέβο.
Η πρώτη καταγεγραμμένη ανάβαση στην υψηλότερη αυτή κορυφή των Δυτικών Ινδιών έγινε το 1851 από τον Βρετανό πρόξενο και εξερευνητή σερ Ρόμπερτ Χέρμαν Σόμπουργκ. Εκείνος ονόμασε το βουνό «Μόντε Τίνα» και εκτίμησε το ύψος του σε 3.140 μέτρα. Το 1912 ο πατήρ Μιγκέλ Φουέρτες υπεστήριξε αντιθέτως ότι η Λα Ρουσίλα ήταν η υψηλότερη κορυφή του νησιού όταν ανέβηκε σε αυτή. Το 1913 όμως ο Σουηδός βοτανολόγος Έρικ Λέοναρντ Έκμαν τάχθηκε με την εκτίμηση του Σόμπουργκ και απεκάλεσε τις δύο κορυφές «Πελόνα Γκράντε» και «Πελόνα Τσίκα» (Μεγάλη και Μικρή Πελόνα, αντιστοίχως). Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Ραφαέλ Τρουχίγιο η υψηλότερη κορυφή αποκλήθηκε «Πίκο Τρουχίγιο». Μετά τον θάνατο του δικτάτορα, μετονομάσθηκε στο σημερινό της όνομα προς τιμή του Χουάν Πάμπλο Ντουάρτε, ενός από τους ιδρυτές της Δομινικανής Δημοκρατίας. Στην κορυφή υπάρχει μπρούτζινη προτομή του Ντουάρτε πάνω σε πέτρινο βάθρο, η οποία βλέπει προς τα ανατολικά, και δίπλα της σημαία της Δομινικανής Δημοκρατίας πάνω σε ιστό και ένας σταυρός.
Το υψόμετρο της κορυφής ήταν αντικείμενο διχογνωμιών και μέχρι τα μέσα της δεκετίας του 1990 θεωρείτο γενικώς αρκετά μεγαλύτερο, 3.175 μέτρα. Μόλις το 2003 μετρήθηκε από ερευνητή με τεχνολογία GPS και βρέθηκε 3.098 μέτρα. Το επίσημο υψόμετρο, όπως καταγράφεται από τις αρχές της Δομινικανής Δημοκρατίας, είναι 3.087 μέτρα, μία μέτρηση που έχει επιβεβαιωθεί από αρκετές ομάδες αναβατών με προσωπικά GPS. Παρά το γεγονός αυτό, τα δεδομένα της SRTM υποδεικνύουν ως ακριβέστερη την πρώτη επαγγελματική μέτρηση. Είναι λίγα μόνο μέτρα υψηλότερη από την κορυφή Λα Πελόνα, που έχει ύψος 3.094 μέτρα και χωρίζεται από τη δίδυμη κορυφή της από έναν αυχένα πλάτους περίπου 1,5 χιλιομέτρου και μέσου υψομέτρου 2.950 μέτρων, τη Valle del Baíto (επίσημη ονομασία) ή Valle de Lilís (ανεπίσημη, προς τιμή του προέδρου Ουλίσες Ερώ).
Η περιοχή έχει ψυχρό μικροκλίμα όλο το έτος, με θερμοκρασίες υπό το μηδέν τις νύκτες του χειμώνα του Βόρειου Ημισφαιρίου.
Το βουνό και οι γύρω περιοχές είναι καλυμμένες με δάση πεύκου της Ισπανιόλας (pino de cuaba, επιστ. ονομασία Pinus occidentalis). Τα πεύκα φιλοξενούν συχνά το επίφυτο guajaca (Tillandsia) και το παρασιτικό φυτό Dendropemon pycnophyllus. Μερικές περιοχές πάντως, όπως η Valle de Lilís, είναι άδενδροι ορεινοί λειμώνες με pajones (Danthonia domingensis). Υπάρχουν αρκετά είδη θάμνων στο δάσος, όπως τα Lyonia heptamera, Myrica picardae, Myrsine coriacea, Ilex tuerkheimii, Garrya fadyenii και Baccharis myrsinites. Τα είδη αυτά είναι προσαρμοσμένα στα όξινα εδάφη της περιοχής.
Υπάρχουν ενδημικά είδη πτηνών στο βουνό, όπως τα Corvus palmarum palmarum, Carduelis dominicensis, Myadestes genibarbis, Loxia megaplaga και Priotelus roseigaster. Σε χαμηλότερα υψόμετρα απαντώνται τα Amazona ventralis, Patagioenas squamosa και το χρωματιστό χελιδόνι Tachycineta euchrysea. Υπάρχουν δύο ενδημικά είδη θηλαστικών στην Ισπανιόλα, των οποίων η σημερινή κατανομή περιλαμβάνει τα δάση πλατύφυλλων σε μικρότερα υψόμετρα: ο κυρίως νυκτόβιος σωληνόδων της Ισπανιόλας (Solenodon paradoxus) και ο καπρόμυς της Ισπανιόλας (Plagiodontia aedium). Αμφότερα είναι απειλούμενα είδη και παρατηρούνται σπάνια. Αγριόχοιροι, απόγονοι αυτών που εισάχθηκαν στο νησί από τον άνθρωπο κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας, έχουν επίσης αναφερθεί.
