Tο Μπόλιν Γράουντ (αγγλ:Boleyn Ground), γνωστό και με το όνομα Άπτον Παρκ (αγγλ:Upton Park) λόγω της θέσης του στην ομώνυμη περιοχή του Ανατολικού Λονδίνου, είναι η έδρα του Ποδοσφαιρικού Συλλόγου Γουέστ Χαμ Γιουνάιτεντ.
Η Γουέστ Χαμ υπόγραψε συμβόλαιο ενοικίασης του Γκριν Στριτ Χάους και του υπαίθριου χώρου γύρω του, στο δημοτικό διαμέρισμα του Ιστ Χαμ, από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία το 1904, όταν ο ιδρυτής της Άρνολντ Χιλς της έκανε έξωση από την προηγούμενη έδρα της στο Μεμόριαλ Γκράουντ. Αιτία ήταν η διαφωνία του με την επαγγελματική κατεύθυνση του συλλόγου. Το Γκριν Στριτ Χάους ήταν επίσης γνωστό στους κατοίκους της περιοχής ως Κάστρο της Αν Μπολίν, δεύτερης συζύγου του Ερρίκου Η΄, στην οποία υποτίθεται ότι ανήκε το πάλαι ποτέ. Ως εκ τούτου, το νέο στάδιο, χωρητικότητας 18,000 όρθιων και 2,000 καθήμενων, ονομάστηκε Στάδιο Μπολίν. Σε αντίθεση με το Μεμόριαλ Γκράουντ, η νέα έδρα ήταν εύκολα προσβάσιμη με τρένο και με τραμ κι επιπλέον βρίσκονταν κοντά στις περιοχές Γουέστ Χαμ, Ιστ Χαμ, Ίλφορντ, Στράτφορντ και Μπάρκινγκ, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στο σύλλογο να ελκύσει ακόμη περισσότερους θεατές.
Η Γουέστ Χαμ εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη νέα της έδρα την 1 Σεπτεμβρίου 1904. Αντίπαλοι ήταν οι τοπικοί ανταγωνιστές της Μίλγουολ ΦΚ, τους οποίους βέβαια συνέντριψε με σκορ 3-0. Το λογαριαμό άνοιξε με το πρώτο ποτέ γκολ στο Μπόλιν Γκράουντ, ο ντόπιος νεαρός Μπίλι Μπρίτζμαν. Μετά τον αγώνα ο τερματοφύλακας της '΄Γουόλ' Τζον ΄Τάινι' Τζόις ήταν τόσο πολύ θυμωμένος κι απογοητευμένος με την ήττα που γροθοκόπησε την πόρτα των αποδυτηρίων.
Το 1913, το γήπεδο απόκτησε τη νέα Δυτική Κερκίδα, η οποία συμπεριλάμβανε και αποδυτήρια ενώ το 1919 επεκτάθηκε και υψώθηκε η Βόρεια Όχθη, αυξάνοντας τη χωρητικότητα σε 30,000 θεατές. Απαραίτητες βελτιώσεις στο γήπεδο θα αποτελέσουν την κύρια προτεραιότητα του προεδρείου της Γουέστ Χαμ κατά τον Μεσοπόλεμο, μιας και πίστευαν πως ένα μεγάλο κι εκσυγχρονισμένο στάδιο αποτελούσε απαραίτητο συστατικό μακροπρόθεσμης επιτυχίας στο ποδόσφαιρο.
Το τέλος της σεζόν 1922-23, η Γουέστ Χαμ τερμάτισε δεύτερη στη Β΄ Εθνική κερδίζοντας έτσι προβιβασμό στην κορυφαία κατηγορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου. Στο πρώτο ποτέ εντός έδρας παιχνίδι στη Α΄ Εθνική και δεύτερο της σεζόν, στις 25 Αυγούστου του 1923, τα Σίδερα επικράτησαν της Άρσεναλ με σκορ 1-0.
Στις 29 Αυγούστου του 1925, πριν τη νίκη σε βάρος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με σκορ 1-0, εγκαινιάστηκε η νέα Δυτική Κερκίδα. Τούτη συμπεριλάμβανε θέσεις για 5,000 καθήμενους και παρείχε προστασία σε επιπλέον 12,000 ορθιους. Μαζί με την επέκταση των δύο όχθεων, η χωρητικότητα του σταδίου αυξήθηκε στις 40,000 περίπου.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το γήπεδο χρησιμοποιήθηκε σαν κέντρο εκπαίδευσης από το Βρετανικό στρατό. Σε αντάλλαγμα η Αρχιεπισκοπή του Γουεστμίνστερ μείωσε το ποσό του ενοικίου. Tον Άυγουστο του 1944, μια ιπτάμενη βόμβα προσγειώνεται στο νοτιοδυτικό άκρο του Μπόλιν Γκράουντ, καταστρέφοντας την οροφή της Νότιας Όχθης και μέρος των γραφείων του συλλόγου. Το γήπεδο έκλεισε μόνο για τέσσερις μήνες αλλά θα περάσουν αρκετά χρόνια προτού ο σύλλογος μπορέσει να πάρει την απαραίτητη άδεια επισκευής. Η περίοδος των ισχνών αγελάδων μετά το τέλος του πολέμου σήμαινε πως τα απαραίτητα υλικά ήταν δυσεύρετα.
Το 1952, η Γουέστ Χαμ έκανε το τολμηρό για την εποχή βήμα κι εγκατέστησε προβολείς. Μολονότι βραδινά παιχνίδια δεν επετράπησαν παρά το 1955, δύο πειραματικοί αγώνες στο Μπόλιν Γκράουντ τράβηξαν περισσότερους από 25,000 θεατές έκαστος.
Στις 25 Αυγούστου του 1958, τα Σφυριά έπαιξαν το πρώτο τους εντός έδρας παιχνίδι στην Α΄ Κατηγορία μετά από εικοσιοκτώ χρόνια. Αντιμετώπισαν την πρωταθλήτρια Γουλβερχάμπτον Γουόντερερς, επί της οποίας επικράτησαν με σκορ 2-0 χάρη στα γκολ των Τζόνι Ντικ και Τζόνι Σμιθ.
To Μάιο του 1959, το προεδρείο του συλλόγου ανακοίνωσε την αγορά του οικοπέδου του Μπόλιν Γκράουντ από την Καθολική Αρχιεπισκοπή του Λονδίνου, για το ποσό των 30,000 λιρών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την άνοδο της τιμής των εισητηρίων. Επιπλέον η αγορά ακριβών παικτών κατέστη, βραχυπρόθεσμα τουλάχιστο, απαγορευτική.
Το καλοκαίρι του 1961, η Βόρεια Όχθη απόκτησε την πολυπόθητη σκεπή της, η οποία κόστισε 20,000 λίρες, ανεβάζοντας έτσι το σύνολο των υπό προστασία από τα στοιχεία της φύσης θεατών στις 33,000. Στο πλαίσιο των ίδιων βελτιώσεων, το στάδιο απόκτησε νέο σύστημα προβολέων.
Τη σεζόν 1964-65, το Μπόλιν Γκράουντ φιλοξένησε τα πρώτα του Ευρωπαϊκά παιχνίδια, καθώς η κυπελούχος Γουέστ Χαμ αγωνιζόταν στο Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης. Το πρώτο παιχνίδι ήταν απέναντι στη Βελγική La Gantoise και το τελευταίο, ο ημιτελικός, απέναντι στη Ρεάλ Σαραγόσα.
Στις 24 Νοεμβρίου 1965, στα πλαίσια και πάλι του Κυπελούχων το οποίο είχε κατακτήσει την προηγούμενη χρονιά, η εντός έδρας Γουέστ Χαμ συνέτριξε τον Ολυμπιακό με σκορ 4-0.
Στις 19 Οκτωβρίου του 1968, η Γουέστ Χαμ σημείωσε τη μεγαλύτερη εντός έδρας νίκη της με σκορ 8-0 επί Σάντερλαντ.
Στις 17 Οκτωβρίου του 1970, το Μπόλιν Γκράουντ φιλοξένησε το μεγαλύτερο ποτέ πλήθος του, όταν τουλάχιστον 42,322 θεατές παρακολούθησαν την ισοπαλία 2-2 με την Τότεναμ Χότσπερ.
Τον Ιανουάριο του 1994, εγκαινιάστηκε νέα κερκίδα δύο επιπέδων στη θέση της παλιάς Νότιας Όχθης. Της δόθηκε το όνομα Κερκίδα του Μπόμπι Μουρ, ο οποίος είχε πεθάνει μερικούς μήνες νωρίτερα.
Στις 14 Ιανουαρίου του 1995, εγκαινιάστηκε η νέα Βόρεια Κερκίδα αντίγραφο σχεδόν της Νότιας Κερκίδας.
Το 2001, χτίστηκε η νέα Δυτική Κερκίδα, με την προσθήκη της οποίας η χωρητικότητα του σταδίου, αποκλειστικά για καθήμενους λόγω του νόμου πλέον, έφτασε στις 35.000 περίπου.
Το 2002, η Γουέστ Χαμ υπέβαλε σχέδια στο Δήμο του Νιούχαμ για την κατασκευή νέας Ανατολικής Κερκίδας, η οποία θα αύξανε τη χωρητικότητα του σταδίου κατά 6,000 περίπου θέσεις. Ο υποβιβασμός της όμως στο Τσάμπιονσιπ το 2003 είχε ως αποτέλεσμα την αναβολή του προγράμματος. Με την επιστροφή της στην Πρέμιερ Λιγκ το Μάιο του 2005, τα σχέδια ανάπτυξης υποβλήθηκαν στο Δημοτικό Συμβούλιο εκ νέου. Το 2006, οι νέοι ιδιοκτήτες της Γουέστ Χαμ εξέφρασαν δημόσια την επιθυμία τους να αναλάβει ο σύλλογος το Ολυμπιακό Στάδιο μετά την Ολυμπιάδα του 2012. Οι αρχικές συνομιλίες μεταξύ του συλλόγου και της Ολυμπιακής Επιτροπής κατέρρευσαν όταν ανακοινώθηκε ότι η χωρητικότητα του σταδίου θα μειωθεί σε 25.000 όλες θέσεων μετά τους Αγώνες. Αργότερα κυκλοφόρησαν φήμες που ήθελαν τη Γουέστ Χαμ να μετακομίζει σε νέο στάδιο το οπίο θα κτίζονταν στο χώρο των προς εκκένωση γραφείων διανομής των Βασιλικών Ταχυδρομείων στο Κλάρκενγουελ. Στις 7 Νοεμβρίου του 2007 ο δήμαρχος του Λονδίνου , Κεν Λίβινγκστον, ανακοίνωσε ότι το Ολυμπιακό Στάδιο δεν μπορούσε να δοθεί στη Γουέστ Χαμ μιας και είχε ήδη υποσχεθεί σε συλλόγους στίβου. Στις 23 Μαρτίου του 2010, ο σύλλογος ανακοίνωσε ότι εργάζονταν από κοινού με το Δημοτικό Συμβούλιο ώστε να επιτύχει τη μετακόμισή του στο Ολυμπιακό Στάδιο. Την επομένη των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Βρετανικός Τύπος τόνισε ότι η Γουέστ Χαμ είναι το φαβορί για να αναλάβει το Στάδιο μετά το πέρας της Παρολυμπιάδας.
Aπό τις αρχές της δεκαετίας του 1990, σύμφωνα με τους κανονισμούς τους οποίους εισήγαγε η Αγγλική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία για λόγους ασφάλειας μετά τα γεγονότα του Χίλσμπορο το 1989, το Άπτον Παρκ φιλοξενεί μονάχα καθήμενους. Το στάδιο αποτελείται από τέσσερα μέρη: την Κερκίδα Τρέβορ Μπρούκινγκ, την Κερκίδα Μπόμπι Μουρ, την Ανατολική Κερκίδα και τη Δυτική Κερκίδα.
Η τέως Βόρεια Κερκίδα ανακαινίστηκε πλήρως το 1995 επί τη ευκαιρία της επετείου 100 χρόνων από την ίδρυση του συλλόγου. Ονομάστηκε αρχικά 'Κερκίδα της Εκατονταετηρίδας'. Πήρε το παρόν της όνομα τον Ιούλιο του 2009. Έχει χωρητικότητα 6.000 περίπου θέσεων και αποτελείται από δύο διαζώματα. Το Άνω Διάζωμα είναι γνωστό ως 'οικογενειακό τμήμα', μιας και για να δικαιούται κανείς να αγοράσει εισιτήριο σε αυτό πρέπει να συνοδεύει τουλάχιστο ένα παιδί. Το Κάτω Διάζωμα, πίσω από την εστία, είναι μοιρασμένο μεταξύ των εντός και των εκτός έδρας οπαδών. Η Γουέστ Χαμ προσφέρει για κάθε παιχνίδι περίπου 2.500-3.000 εισιτήρια στην αντίπαλη ομάδα, αρχής γενόμενης από το νοτιοανατολικό άκρο του διαζώματος και κινούμενοι προς την εστία. Εάν οι φιλοξενούμενοι δεν καταφέρουν να πουλήσουν όλα τα εισιτήρια τους, επιστρέφουν το υπόλοιπο το οποίο πωλείται στους οπαδούς της Γουέστ Χαμ, μιας και υπάρχει μεγάλη ζήτηση εισιτηρίων για το τμήμα αυτό του γηπέδου ανάμεσά τους.Ο λόγος είναι η εγγύτητα στους φιλοξενούμενους οπαδούς. Ως αποτέλεσμα το Κάτω Διάζωμα της κερκίδας είναι ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά τμήματα του σταδίου.
Η Ανατολική Κερκίδα είναι το τμήμα εκείνο του σταδίου το οποίο βρίσκεται απέναντι από τις τηλεοπτικές κάμερες. Χτισμένη το 1969 και έχοντας μόνο 5.000 θέσεις, είναι η παλαιότερη και μικρότερη κερκίδα του γηπέδου. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80, η κερκίδα ήταν γνωστή ως κοτέτσι (Chicken Run) και αποτελούσε το τμήμα των φανατικών οπαδών της Γουέστ Χαμ. Η έλευση όμως σταδίων με καθίσματα μόνον κατέστρεψε την περίφημη ατμόσφαιρα παλαιότερων χρόνων. Το πραγματικό 'κοτέτσι' ήταν η προηγούμενη ξύλινη κερκίδα στην ανατολική πλευρά του γηπέδου και μόνο για όρθιους οπαδούς, η οποία περιτριγυρισμένη όπως ήταν από σύρμα έμοιαζε με κοτέτσι. Γκρεμίστηκε και ξαναχτίστηκε το 1968.
Η παλιά Νότια Όχθη, αναδομήθηκε πλήρως το 1993 μετά την απόφαση της Ομοσπονδίας να μετατραπούν όλα τα γήπεδα ώστε να φιλοξενούν μόνον καθήμενους κι έχει 9.000 θέσεις. Το νέο όνομα αποφασίστηκε αργότερα, μετά το θάνατο του θρυλικού αρχηγού της ομάδας. Τα δύο διαζώματα της κερκίδας φέρουν το όνομα της ομάδας σε ασπρογαλανά γράμματα με τα μπορντώ καθίσματα στο φόντο. Το Κάτω διάζωμα βαθμίδα, όπως το ομόλογό του στην κερκίδα 'Τρέβορ Μπρούκινγκ', είναι διάσημο για την ατμόσφαιρα του.
Η νεότερη και με διαφορά η μεγαλύτερη κερκίδα του Άπτον Παρκ με 15.000 θέσεις. Χτίστηκε το 2001 ως κερκίδα 'Dr Martens' και φιλοξενεί επίσης τα γραφεία του συλλόγου, αίθουσες συνεδριάσεων, σουίτες, αποδυτήρια, ξενοδοχείο και το κατάστημα. Το 2009, μετά τη λήξη της χορηγίας από τη 'Ντοκ Μάρτενς', η κερκίδα απέκτησε εκ νέου το παλιό της όνομα. Από το 2011 και για τα επόμενα τρία χρόνια φέρει το όνομα Alpari, από τους νέους χορηγούς της ομάδας. Οι ίδιοι οπαδοί της ομάδας επιμένουν να αναφέρονται σε αυτήν είτε ως 'Δυτική Κερκίδα' είτε, κατά τρόπο εξίσου μοχθηρό όσο και αυτοσαρκαστικό, ως 'Κερκίδα του Ρίο', μιας και χτίστηκε με χρήματα από την πώληση του Ρίο Φέρντιναντ στη Λιντς Γιουνάιτεντ. Η πώληση είχε προχωρήσει με το πρόσχημα ότι τα χρήματα θα επενδύονταν στην αγορά παικτών.
